Όσα δεν λέγονται
Εγώ που σου λέω τα πάντα. Τα πάντα είναι αυτά που έμαθα μαζί σου. Έμαθα για μένα. Έμαθα για σένα. Δεν σε βλέπω αρκετά. Με σένα και το αρκετά ομως δεν θα μπορούσε ποτέ να θεωρηθεί επαρκές. Μα πως να θεωρηθεί, όταν ούτε η αίσθηση του απείρου της ύπαρξής μας δεν θα μπορούσε. Το ‘’ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ’’ με καλύπτει και σαν πραγματικότητα και σαν έκφραση. Αυτό ναι. Φεύγω από μέρη, μα ποτέ από σένα. Να χαθώ εγώ μα να μην χάσω εσένα. Να πληγωθώ εγώ μα να μην πληγώσω εσένα. Να ζείς εσύ, να ζώ για σένα. ‘Οσα δεν λέγονται δεν κρύβουν κάτι. Όσα δεν λέγονται χαρίζουν και χαρίζονται μέσα από την σιωπή. Όσα δεν λέγονται επιχρυσώνονται από τα μάτια σου, εμφανίζονται μέσα στα δικά μου. Το βλέπεις, το νιώθω ότι το βλέπεις, το βλέπω, το νιώθω ότι το νιώθεις. Όσα δεν είπαμε ακούστηκαν πιο δυνατά. Όσα δεν ζήσαμε, μας περιμένουν. ‘Οσα δεν είπαμε απλά δεν ειπώθηκαν ακόμα. Είναι εκεί και περιμένουν, όπως η απόσταση που μπαίνει ανάμεσα μας όταν με καλούν οι θάλασσες και όταν μάχεσαι σε βάρβαρα μέρη και εποχές. Και αυτή η απόσταση μας περιμένει και συχνά μας το θυμίζει μα το αντέχουμε, εμείς το αντέχουμε, το αντέξαμε και θα το ξαναντέξουμε. Για σένα τα πάντα, για πάντα. Όσα δεν λέγονται τα συζητάνε τα μάτια, τα χέρια μας, τα λένε τα σώματά μας, τα φωνάζουν με κραυγές οι αύρες μας όταν μας χωρίζουν μίλια. Μα αυτά δεν είναι τίποτα οταν ξέρω πως θα θυσίαζα μια ζωή, για μια στιγμή μαζί σου. Σε κοιτώ στα μάτια, σε ακούω να λες όσα δεν λέγονται.
