Το τρύπιο μαχαίρι - Γιάννης Κωστούδης
Είχαμε σχέση περίπου τρία χρόνια και κάναμε σεξ περίπου δυόμιση. Γνωρίζω το σώμα της καλύτερα από ότι το όνομά μου. Γνωρίζω κάθε της ανάσα και κάθε χτύπο. Από τα παραπάνω καταλαβαίνει εύκολα κανείς πως είχα εντοπίσει το σημάδι. Δεν ήταν δύσκολο μπορεί να ισχυριστεί κανείς. Ένα βαθύ μαύρο εξόγκωμα σαν πολλές ελιές μαζεμένες. Σαν εκείνα τα περίεργα σχήματα των καπνών πάνω από τους δίδυμους πύργους. Όλοι όσοι την γνώριζαν, γνώριζαν για εκείνο το σημάδι. Κι όμως, μέχρι χθες δεν γνώριζα πολλά γι’ αυτό και για την ιστορία που έκρυβε. Ένας βλάκας είμαι, αφού δεν ήξερα τίποτε! Τώρα, όμως, έτσι πως πονάω και δεν μπορώ να καταπιώ τα νιώθω όλα. Δεν θα μιλήσω όμως άλλο για το τι γνωρίζω και για το τι αγνοώ. Πάμε στο χθες! Στη μέρα που έμαθα την αλήθεια για το σημάδι… Σουρούπωσε και μετρούσα τα λεπτά για να την δω. Όλο μου το σώμα την ποθούσε. Από το μυαλό μέχρι την ψυχή και πιο κάτω… Γκάζωσα το αμάξι και έφτασα ένα τέταρτο νωρίτερα. Πόσο θαύμασα την ομορφιά της όταν κατέβηκε! Όταν πια δειπνήσαμε στο πολυτελές εστιατόριο σκορπώντας αφειδώς τα λειψά μας ευρώ, πήγαμε στο σπίτι της. Σεξ. Μια ιεροτελεστία μαζί της. Πιο πολύ αγάπη θα το έλεγα, όχι σεξ. Μα χθες δεν πρόλαβε να γίνει. Άρχισα να την φιλώ στο μέτωπο και σταδιακά να κατεβαίνω. Στο λαιμό ξεκίνησα να πιπιλώ το σημάδι της. Δεν ξέρω γιατί. Ήταν η πρώτη φορά που το έκανα. Μου βγήκε ασυναίσθητα. Λάθος μου. Εκείνο αργά-αργά φλογιζόταν όλο και περισσότερο και άνοιξε μια τρύπα από όπου έτρεχε αίμα. Ένιωσα να πέφτω μέσα στην τρύπα και όταν ανοιγόκλεισα τα μάτια αντίκρισα μια σκηνή τρόμου. Εκείνη είχε μεταφερθεί από το κρεβάτι και είχε κοντύνει. Τα χρώματά της είχαν σκουρύνει και μια κόκκινη βούλα δέσποζε στο μέτωπό της. Στο κεφάλι της κρατούσε έναν κουβά και μετέφερε έναν κουβά από το πηγάδι. Τότε, μια γνώριμη σε μένα μορφή την πλησίασε. Δεν πρόκειται να περιγράψω τη σκηνή του βιασμού. Ένα μόνο θα ομολογήσω. Δεν φώναξε. Σε αντίθεση με την επικρατούσα άποψη τα θύματα δεν βρίσκουν πάντα δύναμη να φωνάξουν όταν βιάζονται. Άλλωστε, σε ακτίνα πολλών χιλιομέτρων δεν υπήρχε κανείς να την ακούσει. Υπάρχει, όμως, και ένας άλλος λόγος εξαιτίας του οποίου δεν φώναξε. Ο δράστης κρατούσε στο χέρι ένα μαχαίρι και το έμπηξε στο λαιμό της. Το αίμα κυλούσε και λέρωνε το σώμα της. «Δεν μπορώ άλλο να δω! Αφήστε με!» , φώναξα. Κι άνοιξα τα μάτια πάνω σε ένα φορείο που έτρεχε μανιωδώς. Ήσουν κι εσύ δίπλα μου και μου κρατούσες το χέρι. Το σημάδι σου δεν είχε αλλάξει. Μετά από λίγο έχασα και πάλι τις αισθήσεις μου. Βρίσκομαι σε κώμα και ο χρόνος σταμάτησε. Ίσως τελικά να μην έγιναν χθες όλα αυτά. Ίσως να έχουν περάσει πολλά χρόνια. Ο νους μου όμως έχει κολλήσει σε αυτό το περιστατικό. Νιώθω έναν πόνο διαρκώς στο λαιμό. Δεν μπορώ να καταπιώ. Μου κόβεται η ανάσα. Η σκηνή παίζεται σε επανάληψη στο μυαλό μου… Μετά από λίγο, ίσως και πολύ, ανοίγω πάλι τα μάτια μου. Βλέπω το σημάδι σου να εξαφανίζεται. Αυτή είναι η πρώτη και η τελευταία εικόνα μου από το τελευταίο μου ξύπνημα. Ακούω μια φωνή «Έπαθε πάλι ανακοπή!» Γυρνάω στο κώμα και βλέπω ένα μαχαίρι να μπήγεται στο λαιμό μου. Μετά τα ρούχα μου σκίζονται και ένας πόνος στην ουρήθρα με παραλύει. Το νιώθω πως πεθαίνω. Μετά το μαχαίρωμα μου μένουν ελάχιστα δευτερόλεπτα ζωής. Ως τελευταία σκέψη μου έρχεται στο μυαλό πως τελικά όντως το πρόσωπο του βιαστή μού ήταν πλήρως γνώριμο…
