Σονέτο-στην επιστήμη -Edgar Allan Poe

Επιστήμη! Γνήσια κόρη του Αρχαίου Χρόνου είσαι! Με τα ερευνητικά σου μάτια όλα τ’ αλλοιώνεις – τέτοια είσαι! Γιατί ορμάς έτσι πάνω στην καρδιά του ποιητή, αρπακτικό, που τα φτερά σου είναι πραγματικότητα πεζή; Πώς αυτός να σ’ αγαπήσει; Ή πώς σοφή να σε θεωρήσει; Όταν εσύ δε θέλεις στις περιπλανήσεις του να τον αφήσεις να ψάξει για θησαυρούς στους διαμαντοστόλιστους ουρανούς, μολονότι πέταξε ψηλά μ’ ατρόμητα φτερά; Συ δεν είσαι που την Άρτεμη από το άρμα της βίαια έριξες και την Αμαδρυάδα από τα δάση έδιωξες για να βρει καταφύγιο και γαλήνη σε μιαν άλλη πιο χαρούμενη σελήνη; Συ άσπλαχνα δε χώρισες τη Ναϊάδα από τη νερομάνα της, τη Συλφίδα από το χλωρό χορτάρι της κι εμένα από το όνειρο το θερινό κάτω από τον κόκκινο ταμάρινθο;