Αλήτες - Εκλάμψεις (Arthur Rimbaud)
Αξιολύπητε αδερφέ! Πόσες φριχτές αγρύπνιες του χρωστούσα! <Δεν είχα πάρει τόσο ζεστά αυτό το εγχείρημα. Κορόιδευα την αναπηρία του. Από δικό μου λάθος θα επιστρέφαμε στην εξορία, στην σκλαβιά> Με θεωρούσε παράξενο κακότυχο και αγνό, προσθέτοντας αιτίες ανησυχητικές.
Αποκρινόμουν σαρκάζοντας το σατανικό αυτόν τον δόκτορα, και κατέληγα στο παράθυρο. Έπλαθα, πέρα απ'την ύπαιθρο που την διέσχιζαν μπάντες σπάνιας μουσικής, τα φαντάσματα της μέλλουσας νυχτερινής απόλαυσης.
Μετά από αυτή την ψυχαγωγία, την όχι και τόσο υγιεινή ξάπλωνα πάνω σε ένα αχυρόστρωμα. Και σχεδόν κάθε νύχτα - μόλις με έπαιρνα ο ύπνο ο κακόμοιρος ο αδελφός σηκωνόταν με το στόμα σάπιο. Τα μάτια βγαλμένα ίδιος με την εικόνα του μέσα στον εφιάλτη και με τραβούσε στην σάλα ουρλιάζοντας το όνειρο του ανόητα λυπητερό.
Αλλά εγώ στην πραγματικότητα είχα αναλάβει τη δέσμευση, το λέω με όλη την πνευματική μου ειλικρίνεια, να τον γυρίσω στην αρχέγονη κατάσταση και να τον κάνω γιο του ήλιου - και έτσι πλανιόμασταν θρεμμένοι με κρασί των σπηλαίων και ξεροκόμματα του δρόμου - καθώς εγώ βιαζόμουνα να βρω τον τόπο και την συνταγή.
