Σώσε με
Το πρωινό φως έπεφτε στο πρόσωπο του ενώ κάπνιζε. Εκείνη το είχε κόψει και της υποσχέθηκε πως θα έκανε και αυτός το ίδιο. Χάζευε το αδύνατο κορμί της. Δεν είχε καθόλου καμπύλες. Του άρεσε αυτό που έβλεπε. Χαμογέλασε. Σκέφτηκε να την σκεπάσει για να μην κρυώνει αλλά φοβήθηκε ότι θα την ξυπνούσε.
Σηκώθηκε γυμνός από το κρεβάτι και στάθηκε στο παράθυρο για να την κοιτάξει καλύτερα. Έμοιαζε με κοριτσάκι 15 χρονών που βρέθηκε στο κρεβάτι ενός γέρου, την λάθος στιγμή, για τους λάθος λόγους. Έξυσε το δεξί του φρύδι με τον αντίχειρα του. Είδε κάτι να γυαλίζει. Ήταν το δαχτυλίδι που του είχε χαρίσει πέρσι. Το σύμβολο της δέσμευσης τους. Δεν είχε άλλες αντοχές. Έπρεπε να πάρει μια απόφαση. Και άφησε το δαχτυλίδι στο κομοδίνο της.
Φίλησε την αφίσα Τζάνις Τζόπλιν που κοσμούσε τον τοίχο πάνω από το κεφάλι της και ντύθηκε βιαστικά. Της έγραψε σε ένα post-it, “Σ' αγαπώ αλλά δεν αντέχω άλλο, Μιχάλης,” και το κόλλησε στο τραπέζι της κουζινούλας. Πήρε το κίτρινο κράνος, το δικό του και έφυγε με την πολλών κυβικών μηχανή του.
Οδηγούσε ώρες στην Εθνική οδό. Νηστικός, με το κινητό του κλειστό και δάκρυα στα μάτια. "Είναι από τον αέρα" είπε στον εαυτό του όταν σταμάτησε για στάση. Ψέμματα. Ψέμματα στον εαυτό του, στον καλύτερο του φίλο, στην Ειρήνη που μόλις άφησε, στην δεύτερη Ειρήνη, με τα στρογγυλά γυαλάκια της, αυτή που είχε γνωρίσει στο αποκριάτικο πάρτι. Σε όλους.
Δεν είχε ιδέα που βρισκόταν. Δεν τον ένοιαζε. Λίγα μέτρα πιο πέρα ήταν ένα περίπτερο. Άνοιξε το ψυγείο, έβγαλε μια εξάδα μπύρες. Ο περιπτεράς, ένας κοιλαράς μουστακαλής έβλεπε ποδόσφαιρο εκείνη την ώρα και φώναζε συνθήματα κατά της αντίπαλης ομάδας. “Το πιστεύεις ρε φιλαράκι να 'ουμ; Ο πουλημένος ο διαιτητής, μας έδωσε πέναλτι ενώ...” στα αυτιά του Μιχάλη αυτά ηχούσαν σαν γκρίνια ανικανοποίητης γυναίκας. “Τι να πει κανείς. Διαιτητές. Έχουν κατέβει από τον Άρη.”
Πήρε τις μπύρες και έκατσε στο πεζούλι. Άναψε τσιγάρο και ένιωθε να χάνει τον εαυτό του πίσω από τον καπνό. Θυμήθηκε που λίγες μέρες πριν, είχε πιάσει την Ειρήνη να λικνίζεται πάνω στον κολλητό του και τα αγχομαχητά τους να θυμίζουν ζώα. Δεν τους μίλησε, δεν τους αποκάλυψε ότι γνώριζε, αλλά του έτρωγε τα σωθικά.
Τρίτη μπύρα. Ίσως πήγαινε στον φίλο του τον Γιώργο στην Αθήνα. Να μείνει μερικές μέρες, να μιλήσει με κάποιον, να ξεχαστεί. Και μετά; Μετά να γυρίσει στην Ειρήνη σαν να μην συνέβη τίποτα;
Και η άλλη...; Με την Ειρήνη νο2, είχαν βρεθεί δύο φορές από κοντά και έβλεπε στο βλέμμα της, στις κινήσεις της ότι τον γούσταρε. Δεν του ήταν αδιάφορη, αλλά αυτός έμενε πιστός στην αυθεντική Ειρήνη.
Άρχισε να ζαλίζεται και να νιώθει άσχημα. Αποφάσισε να μείνει σε ένα φτηνό ξενοδοχείο μέχρι να ξεκαθαρίσει τι θα κάνει. Κοιμήθηκε βαθιά και όταν ξύπνησε ένιωθε χειρότερα. Πόναγε όλο του το σώμα, το μυαλό του, η καρδιά του. Άνοιξε το κινητό. Ένα μήνυμα από την Ειρήνη. Ένα μοναδικό γαμω-μήνυμα!
Κανονικά έπρεπε να είχε ανησυχήσει, να τον είχε κατακλύσει με μηνύματα, τηλέφωνα, να τον ψάξει! Δεν διάβασε το σημείωμα που της είχε αφήσει; Έξαλλος ο Μιχάλης, πέταξε το κινητό στο κρεβάτι και ήπιε τις υπόλοιπες μπύρες.
Μετά από αρκετή ώρα, αποφάσισε να διαβάσει το sms. Του έγραφε για ένα μπαράκι με τζαζ μουσική, την οποία απεχθανόταν, που ανακάλυψε ο κολλητός του και ήθελε να πάνε οι 3 τους. “Αυτός, αυτή και εγώ που θα τους κρατάω το φανάρι. Αλλά μπορώ να κάνω πάλι τα στραβά μάτια και να το καταπιώ και...” είπε φωναχτά και ένιωθε ότι ήθελε να κάνει εμετό. Έτρεξε γρήγορα στο μπάνιο, άνοιξε την λεκάνη και τα έβγαλε όλα. Τα άντερα, τα συναισθήματα του, την θλίψη του.
Κοιτάχτηκε στον καθρέπτη. “Φτου σου παιδαρά μου, έτσι όπως τα έχεις κάνει”, είπε στον εαυτό του. Πήρε την άλλη Ειρήνη, την αγνή στα μάτια του. Μίλησαν για μια ώρα και στο τέλος την έπεισε να πάει μέχρι το ξενοδοχείο που βρισκόταν. Εκείνη έφτασε με χαρά. Κρατούσε σακούλες με ποπ-κορν, πατατάκια και αναψυκτικά ενώ στον ώμο της είχε κρεμασμένο το laptop της.
Τους πήρε ο ύπνος μετά από αρκετή συζήτηση και την θέαση της τρίτης καλτ ταινίας που έβλεπαν.
Το πρωινό φως έπεφτε στο πρόσωπο του και η Ειρήνη φόρεσε τα στρογγυλά γυαλιά της. Τον είχε ερωτευτεί και τον είχε ξεπεράσει μέσα σε αυτές τις ώρες που είχαν έρθει πιο κοντά. Την πόνεσε λίγο που τον άφηνε αλλά ήξερε ότι της άξιζε κάποιος διαθέσιμος. Άσε που δεν ταίριαζαν και αστρολογικά. Μα ήταν πράγματα αυτά; Ζυγός με Σκορπιό;
Έβγαλε τα στρογγυλά γυαλάκια της και είδε τον κόσμο ξανά. Είχε πάρει την σωστή απόφαση.
