Τα πρώτα μου βήματα στη συγγραφή
Όταν ξεκίνησα να γράφω ήμουν παιδί. Κυριολεκτικά, ήμουν 10 χρονών όταν για πρώτη φορά ξεκίνησα να γράφω ιστορίες. Ήταν κάτι που δεν είχα άμεση επιρροή απλά το έκανα. Ένιωθα πως αυτό που έχω στο μυαλό μου έπρεπε να το γράψω. Δε γνώριζα από συγγραφικούς κανόνες, το λεξιλόγιο μου ήταν αρκετά μικρό και η μόνη μου σχέση με την ελληνική γλώσσα ήταν το μάθημα στο σχολείο, όπου και εκεί αν θυμάμαι καλά δεν είχα και καλούς βαθμούς. Εγώ αυτό που ήθελα ήταν απλά να γράφω και το έκανα. Και αν είμαι για κάτι περήφανη από τα παιδικά μου χρόνια είναι αυτό το πράγμα.
Έπειτα από μερικά χρόνια, έχοντας γράψει κάποιες ιστορίες διαφόρων ειδών (κοινωνικά, θρίλερ, θεατρικά, σενάρια αλλά και στίχους τραγουδιών) ανακάλυψα το χρυσό κανόνα πολύ γρήγορα.
ΧΡΥΣΟΣ ΚΑΝΟΝΑΣ
Τα πρότυπα πάντα να είναι σε χειρόγραφα.
Έχοντας γράψει τα πάντα στον υπολογιστή τα έχασα όλα σε μια στιγμή. Από τότε ότι γράφω, το γράφω σε χαρτί και τα κρατάω συγκεντρωμένα όλα σε ένα φάκελο. Αυτό συμβουλεύω και σε εσάς.
Και ενώ λυπάμαι το ότι έχασα τις ιστορίες, εξαιτίας αυτού του γεγονότος είχα ξεκινήσει τη ποίηση. Τα επόμενα χρόνια ασχολήθηκα με το να γράφω μόνο ποιήματα. Πέρασαν αρκετά χρόνια μέχρι να ξανά γράψω ιστορίες. Όταν ξανά έπιασα μολύβι και ξεκίνησα να γράφω το πλέον ολοκληρωμένο μου διήγημα "Σεο-γραφώντας την παράνοια" ήταν αυτό που μου ξανά έδωσε το κίνητρο να συνεχίσω να γράφω. Ολοκληρώνοντας άλλα δύο διηγήματα, συνέχισα να σκέφτομαι ιστορίες που θα μπορούσα να γράψω στο μέλλον. Και έτσι, μετά από μερικές ατελείς ιστορίες για πρώτη φορά αποφάσισα να δημοσιεύσω μία από αυτές. "Το Κατάφυτο".
Αν υπάρχει κάτι άσχημο που να μου χει προσφέρει η συγγραφή είναι κάτι για το οποίο δε φταίει η ίδια η συγγραφή. Είχα την εντύπωση πως δε θεωρούμαι καν συγγραφέας μόνο και μόνο επειδή ποτέ δεν είχα εκδώσει κάτι. Όμως πλέον δε το πιστεύω αυτό και δε θα έπρεπε και κανένας άλλος να το πιστεύει. Όπως επίσης πίστευα πως αυτό που κάνω δεν είναι και κάτι σπουδαίο. Σκεφτόμουν "σιγά, ποιος δε μπορεί να γράψει έτσι;". Μεγαλώνοντας ανακάλυψα, πως ναι πολλοί δε μπορούν να γράψουν έτσι.
Η συγγραφή είναι κάτι που πρέπει να επιμένεις, να δουλεύεις σκληρά χωρίς αντάλλαγμα. Είναι όντως χωρίς αντάλλαγμα; Φυσικά και όχι. Ποτέ δε χρειάστηκα λεφτά για να πω πως ο κόπος μου άξιζε. Έδωσα τις ιστορίες να τις διαβάσουν γνωστοί και φίλοι και όταν είδα πως ο γραπτός μου λόγος έφερε συναισθήματα στην επιφάνεια και δάκρυα για εμένα αυτό ήταν η πληρωμή μου. Ακόμα και όταν προσπάθησα να γράψω έναντι χρημάτων δε μου βγήκε.
Η δημιουργία του Writecraft ήταν μια στιγμιαία ιδέα. Για την οποία δουλεύω εδώ και μήνες δίχως κάποιο χρηματικό όφελος. Όταν πρότεινα στον Γρηγόρη (τον άνδρα μου) αν θέλει να ασχοληθούμε μαζί, ανακάλυψα για αυτόν κάτι που δε θα μπορούσα να το είχα ανακαλύψει αλλιώς. Τη δική του συγγραφική ικανότητα. Πλέον είμαι περήφανη και γιαυτό. Για χρόνια η συγγραφή ήταν σαν ένα μικρό μυστικό, κάτι για το οποίο όταν μιλούσα φαινόμουν περίεργη. Δεν είχα άλλο άτομο για να ανταλλάξουμε απόψεις και να συζητήσουμε για αυτό το θέμα. Όταν βάλαμε και την αγγελία είδα το ενδιαφέρον από πολλούς. Είδα ιστορίες και άλλων ανθρώπων. Και δεν είδα απλά αυτό που έγραψαν, είδα το δικό τους κόσμο.
Αν έχω απλά να πω μια συμβουλή για το κόσμο της συγγραφής είναι πως ο κάθε ένας πρέπει να επιμείνει σε αυτό που του γεμίζει τη ψυχή. Το Writecraft είναι το μέσο για να φτάσουν οι ιστορίες σας και σε άλλους αλλά και να ανακαλύψουμε μαζί αυτόν τον υπέροχο κόσμο.
