Η καρέκλα στην οδό Ανέμη
Υπέροχο το σημερινό πρωινό στην οδό Ανέμη, θα το περιέγραφε κανείς ως ερωτικά μελαγχολικό, με μια ελκυστική συννεφιά. Ο δρόμος της οδού με ελαφρά κινητικότητα οχημάτων πέραν των εμπορικών, ποδηλάτες, όπως και πεζοί στα πεζοδρόμια, προσδίδουν μια κινητικότητα που αποπνέει ζωή στην περιοχή. Αξιοπερίεργο, θα έλεγε κάποιος ότι είναι, πως κανείς δεν παρατηρεί την καρέκλα προς το τέλος της οδού. Μια ξύλινη καρέκλα με λουριά, την οποία κοιτώντας την θαρρείς πως κάποιος κάθεται.
Ωστόσο κυλάει η ημέρα, ώσπου μεσονυχτεί. Η ώρα της μέθης και της διασκέδασης. Εκεί η καρέκλα, όμως βλέπω έναν άντρα να τη πλησιάζει , να κάθεται, υποκρινόμενος τον μεθύστακα. Λίγες ώρες αργότερα, μια γυναίκα. η Ελεονώρα, η πρώην γυναίκα μου, πανέμορφη παρεπιπτόντως, όπως επιστρέφει σπίτι της υποθέτω, περνάει δίπλα από τον υποκρινόμενο μεθύστακα στην καρέκλα, ο οποίος και της ψιθυρίζει "Ελεονώρα". Η ίδια αποκρίνεται θετικά και πλησιάζει. Ένα βλεφάρισμα μου και ύστερα η κραυγή. "Βοήθειααααα". Ο τρόμος, η αδρεναλίνη μου, ο πανικός μου στη κορύφωσή τους. Εν τάχει κατευθύνομαι να τηλεφωνήσω στην αστυνομία να αναφέρω το περιστατικό, τηλεφωνώ, απαντούν, περιγράφω πανικόβλητος. Το σώμα μου εγκατέλειψε τις δυνάμεις του, μαύρισαν όλα. Ήχοι προσπάθειας βίαιης παραβίασης της πόρτας με επανέφεραν. Φωνές της αστυνομίας. Τα χέρια μου βαμμένα με αίμα, τί μου συμβαίνει; Με συλλαμβάνουν. Μετα βίας νιώθω πως υπάρχω, δεμένος στην καρέκλα της οδού Ανέμη.
