Συγγραφή ως τέχνη και τρόπος έκφρασης (προσωπική άποψη)
Ξεκίνησα από πολύ μικρή ηλικία να γράφω ιστορίες. Ήμουν ένα παιδί που είχα ανάγκη να πω αυτά που ήθελα μέσα από τους χαρακτήρες που δημιουργούσα. Όταν στις παρέες μου μιλούσα για αυτούς, τους ανέφερα με τα ονόματα τους, σαν να είναι όντως υπαρκτά άτομα. Μετέφερα τις συνομιλίες τους σαν να τις είχα ακούσει. Σαν να ήμουν μπροστά στα γεγονότα. Μα ήμουν όντως. Όταν γράφω, δεν είμαι εγώ μονάχα. Είμαι τα πάντα. Όταν γράφω το ρολόι σταματάει και το περιβάλλον μου γύρω παίρνει άλλη μορφή. Όταν γράφω δεν ζω στο παρόν, ζω στις ημερομηνίες που διαδραματίζονται οι ιστορίες μου. Όταν γράφω τους διαλόγους, δεν μιλώ εγώ, αλλά ο κάθε ένας ξεχωριστός χαρακτήρας μου. Όταν γράφω δεν έχω απλά ταλέντο, έχω συναίσθημα.
Μέσα σε 11 χρόνια, έζησα παγανισμό, βία, φτώχεια, εξευτελισμό, κοινωνική απόρριψη, ψυχαναγκασμό. Κατηγορήθηκα για φόνο, χάθηκα μέσα σε πλακόστρωτα σοκάκια, κυνήγησα το θησαυρό. Κοιμόμουν σε μια αποθήκη στο λιμάνι, ταξίδεψα από την ανατολή στη δύση. Όχι σαν Ουρανία. Αλλά σαν την Έμιλι, σαν τον Παύλο, τον Αρθούρ και τον Λόθαρ, την Ελπίδα και τη Σαντιάφ. Δεν σας τους σύστησα όμως όλους. Δεν είχαν όλοι αίσιο τέλος. Ο Άρης πέθανε πριν προλάβει να σας γνωρίσει.
Η συγγραφή ως τέχνη και τρόπος έκφρασης δεν είναι εύκολη υπόθεση. Όταν επανειλημμένα κοιτάζω το ιστολόγιο, το περιεχόμενο του, αναρωτιέμαι μερικές φορές, γιατί σε εμάς η συγγραφή λειτούργησε ως ξέσπασμα άσχημων συναισθημάτων και σκέψεων;
Αλλά για τον κάθε ένα η συγγραφή λειτουργεί και διαφορετικά. Όλοι μας μπορούμε να γράψουμε και σημασία δεν έχει πόσο λυρικά ή ωμά γράφεις, αν αυτό που γράφεις θα γίνει αποδεκτό ή όχι, αν βγάζει νόημα ή είναι απλά μπερδεμένες σκέψεις. Ο σκοπός της συγγραφής δεν είναι ούτε να γίνεις διάσημος ούτε να βγάλεις λεφτά εκδίδοντας φθηνές ερωτικές ιστορίες.
Ο σκοπός της συγγραφής είναι να εκφράσεις τις πιο βαθυστόχαστες σου σκέψεις, αυτές που δεν τολμάς να ξεστομίσεις.
