Τελευταίο ταξίδι
Να Τη πάλι, με κάλεσε. Το κάλεσμα αυτό, απίθανο να το αρνηθώ, να το αλλάξω, να το αναβάλλω αδύνατον, το άκουγα μέρες τώρα, το αισθανόμουν να φουρτουνιάζει μέσα μου. Ήταν Αυτή που με προετοίμαζε, αποφάσιζε για μένα, σήκωνε κύματα μέσα μου μα τώρα ξέρω, γνωριζόμαστε καλά πια, η Θάλασσα, δεν με φοβίζει, με έπεισε πια πως σε αυτήν ανήκω, μα έχω και Ουρανό τώρα. Αυτό που με φοβίζει είναι ο Ουρανός μου, μη μαυρίσει αυτό το γαλάζιο, να μη συννεφιάσει, τη θεομηνία Του φοβάμαι, μη συμφωνήσει με τη Θάλασσα πως ανήκω μόνο σε Αυτήν.
Αυτό το κάλεσμα δεν είναι σαν τα άλλα, πώς να πω στον Ουρανό μου για την αποστολή μου; Μπορώ να γίνω φάντασμα ξανά, μου αρέσει, γιατί είμαι με τη Θάλασσα. Μα μη με περιμένει κανείς αν δεν είναι εκεί ο Ουρανός μου, μόνο Αυτός θέλω να είναι εκεί όταν γυρίσω, μόνο Αυτόν θέλω να δω πριν φύγω μα δεν μπορώ. Nα Τον κοιτάξω και να ξέρω ότι θα είναι ακόμα γαλάζιος όταν γυρίσω, ότι δεν θα μου ρίξει κεραυνούς για να με διώξει, μακάρι.
Ουρανέ, μακάρι να μην με μισήσεις που ανταποκρίθηκα στο κάλεσμα Της, το έκανα για Σένα, η τελευταία μου αποστολή πριν έρθω να Σε ακολουθήσω για να βρούμε μαζί τον ορίζοντα που δημιουργήσαμε, ορκίζομαι πως δεν θα Σε προδώσω. Δεν αιωρείται όμως μόνο η απερίγραπτη δυστυχία μου που ποτέ κανείς δεν θα καταλάβει, άλλη τόση ευτυχία έχω, γιατί πέρα από την στεριά ο Ουρανός και η Θάλασσα είναι πάντα μαζί, είναι ένα, καμιά φορά δεν τα ξεχωρίζει το μάτι. Αυτό θέλει όμως η Θάλασσα από εμένα, ένα τελευταίο ταξίδι, προτού να Την αφήσω για πάντα.
